Dan demikianlah Kami jadikan bagi tiap-tiap nabi itu musuh, yaitu syaitan-syaitan (dari jenis) manusia dan (dan jenis) jin, sebahagian mereka membisikkan kepada sebahagian yang lain perkataan-perkataan yang indah-indah untuk menipu (manusia). Jikalau Tuhanmu menghendaki, niscaya mereka tidak mengerjakannya, maka tinggalkanlah mereka dan apa yang mereka ada-adakan.
(QS. Al-An’am 112)

“Aku tidak meninggalkan Madinah karena ingin merebut kekuasaan atau ingin menyombongkan diri. Aku tidak meninggalkan Madinah untuk menimbulkan kerusakan dan melakukan kezaliman. Aku berangkat untuk memperbaiki agama kakekku yang sudah disimpangkan orang. Aku ingin memerintahkan kebaikan dan melarang kemungkaran.

Einmal verfolgte er unter solch einem Busch den Krieg der Ameisen. Er erkannte sofort, was die Ursache des Krieges war und wofür die Parteien standen.  Die roten Ameisen, deren Biß (wie er gehört hatte) leicht giftig war, waren Sunniten, also die Partei der Muslime, die den Anspruch der Nachkommen Alis ablehnte. Sie griffen die shwarzen Ameisen an, die offentsichtlich Schiiten waren, da schwarz ebenso wie Grün von Leuten wie Ali Haschemis Vater, die ihre Abstemmung vor Ali  herleiteten, getragen wurde. Er weiß noch, wie er die schwarzen Ameisen für Die Gerechtigkeit ihrer Sache und für ihren individuellen Heldenmut bewunderte; im weiteren Verlauf des Kampfes aber begann er die Stetigkeit und Ordnung der langsamer operierenden roten Ameisen zu schätzen. Soviel er sich errinerte, gewann keine der beiden Seiten.
​
Roy Mottahedeh, Der Mantel des Propheten: Oder das Leben eines persischen Mullah zwischen Religion und Politik, p. 27 [1]

انما هو عيد لمن قبل الله صيامه وشكر قيامة وكل يوم لا يعصي الله فيه فهو عيد

​Sesungguhnya hari raya yang sejati ialah hari raya bagi orang yang diterima puasanya dan dibalas Tuhan salat malamnya. Setiap hari ketika Allah swt tidak dibantah adalah hari raya. ​

Berkata Qanbar, “Ya Amiral Mukminin, aku melihat engkau tidak menyisakan apa pun ketika engkau membagikan isi Baitul Mal. Maka aku ambilkan ini dari Baitul Mal untukmu.” “Celaka kamu, hai Qanbar,” bentak Imam Ali. “Celakalah kamu, hai Qanbar. Apakah kamu suka untuk memasukkan ke rumahku api yang besar.”

Qanbar beruntung belajar langsung dari orang yang memikul missi wara’ dari apa yang diharamkan Allah. Wara’ tidak ia dengar dari khotbah-khotbah di mimbar, tidak ia baca dari buku-buku tasawuf. Ia menyaksikannya sendiri dalam diri guru yang dicintainya. Ia mencintai Ali dengan kecintaan yang sangat.

Nabi saw bertanya lagi: Ya Abu Dzar, bagaimana pendapatmu jika kematian menjadi wabah yang menyerang setiap orang dan rumah menjadi kuburan. Apa yang akan kamu lakukan? Aku berkata: Allah dan RasulNya lebih tahu. Nabi bersabda: Bersabarlah.

Rasa sukacitanya bertambah, ketika Abu Rafi’ melihat Nabi saw mengumumkan di depan khalayak sahabatnya: Wahai manusia, siapa yang ingin melihat kepercayaanku (amini) untuk diriku dan keluargaku. Lihatlah Abu Rafi’, kepercayaanku!”.

“Pada hari kiamat nanti,” sabda Nabi saw, “berkaum-kaum datang dengan membawa kebaikan sebesar rangkaian gunung Tihamah. Tapi kebaikan itu semua diperintahkan untuk dibakar api. Allah menjadikan amalnya bagaikan debu yang beterbangan. Orang bertanya: Ya Rasul Allah, apakah mereka melakukan salat? Nabi saw menjawab: Mereka itu melakukan salat dan puasa dan mengambil sebagian malamnya untuk beribadat, tetapi apabila dari jauh terlihat sedikit saja keuntungan dunia, mereka melompat padanya dengan cepat!”

“Demi Allah, sekiranya kepadaku diberikan tujuh alam dengan segala isinya di bawah langit agar aku menentang Allah dengan mengambil sebutir gandum dari mulut seekor semut, aku tidak akan melakukannya.” (Imam Ali as)